Baby Charlie

Welkom in de fam baby-tekkel Charlie

20120317-203150.jpg

#Wijvenweek – Multitaskend superwijf in training

Theedoek over de schouder, roerend in pannetjes, telefoon op handsfree met een honderduit kletsende moeder en ondertussen één oog op de televisie. Zo worden vrouwen weleens omschreven, multitaskende superwezens. Zo zie ik mijzelf graag. Maar ook ik ben begonnen aan de voet van de berg. Vijf dingen tegelijk kan ik zeker, maar het kost tijd en training.

Om mijn transformatie tot ubermultitasker te beschrijven neem ik als voorbeeld ‘koken en televisie kijken’:

  1. Je kunt gerust tijdens het voorbereiden van de groenten (wassen, schillen, raspen etc.) af en toe naar de televisie lopen. Ook tijdens het vlees snijden kun je een stukje Oprah meepikken.
  2. Reclame. Goed, wat staat er allemaal klaar en hoe lang moet het in de oven, koken of sudderen. Begin uiteraard met het gedeelte wat het langst nodig heeft (klinkt logisch, echter is het een beginners fout!)
  3. In de paar minuten die je hebt voordat er iets anders op het vuur moet focus je je even op de tv. Nee nee, nu niet gaan schatten hoelang je al naar het emotionele geblaat bij Oprah zit te kijken,werp zo nu en dan een blik op de klok.
  4. Daar gaat de telefoon. Moeders aan de lijn voor het dagelijkse kletspraatje. Bijzonder genoeg altijd rond etenstijd, maar vergis je niet zij is al een ubermultitasker dus staat vermoedelijk net als jij boven pruttelende pannen. Zet die telefoon tussen hoofd en schouder klem en luister aandachtig. Hum om aan te geven dat je er nog bent.
  5. Wederom reclame. Hedendaagse televisie maakt het ons een stuk makkelijker. Als het goed is kan nu je biefstukje op het vuur. Als de timing klopt krijg jij je vlees zoals jij het lekker vindt.
  6. Drie minuutjes laat je het vlees aan een kant lekker schroeien en zet je alvast de tafel. Wip even het vlees om en snoer moeders de mond. Je moet nu echt gaan hangen.
  7. Oprah sluit haar show af en jij kunt aan tafel.

Note: Dit is uiteraard mijn versie. Hoe dit eruit zou zien met een jengelend kind van drie die constant voor je voeten loopt, geen idee. You’re on your own.

#Wijvenweek – Filter uzelf

In Nederland kun je eigenlijk alles zeggen. Kwetsend of niet, feitelijk of niet, verschans je achter ‘vrijheid van meningsuiting’ en niemand maakt je wat. Eigenlijk ben ik dat vrijheid van meningsuitingmisbruik wel een beetje zat. Voornamelijk de toepassing ervan in het dagelijkse leven. Natuurlijk heeft een ieder recht op een mening en moet in staat zijn deze wanneer dan ook te verkondigen, maar kom op mensen, filter uzelf! Ik denk niet dat deze vrijheidluxe die wij kennen, gebruikt moet worden om maar openlijk mensen te kwetsen. In de politiek kunnen ze er wat van, maar in mijn eigen omgeving erger ik mij vaak genoeg. Moet je dat nou op die manier zeggen? Zet dit echt je boodschap kracht bij? Er is natuurlijk een groot verschil tussen een grapje maken of bloedserieus een ander de grond in werken. Iedereen heeft recht op vrijheid in welke vorm dan ook, maar wees trotst op dit bezit en ga er net als met je medemens, met respect mee om.

Papieren Chanel

Veel dames dromen van een designerstuk in hun kledingkast of een prachtige vooral dure tas die aan hun arm kan bungelen. Is dat momenteel buiten je budget dan is de next best thing: Een papieren winkeltasje van een of ander merk. Vooral de papieren Chanteltasjes doen het op Ebay heel erg goed. En waarom weet je dat ze zo populair zijn? Niet omdat er belachelijke prijzen (er is een exemplaar t.w.v. E270,-) voor betaald worden, maar omdat Azië massaal neppers aan het maken is. Dit nieuwtje liet ik even bezinken en toen dacht ik EUREKA!!

Voor een schamele 50 euro isie voor jou. Je eigen papieren Chanel.

Vieze vrouwen

Ik blijf heilig geloven dat wij vrouwen reine wezens zijn. De meeste van ons dan. Op een dag loop ik niets vermoedend een damestoilet binnen. Vaagjes ruik ik parfum en haarlak, een aangename geur. Ik kan kiezen uit drie deuren en kies de rechter. HOLY SHIT! Ik bedoel, if you gotta go, you gotta go, maar laat de pot tenminste schoon achter. Een stuk plakstront grijnst vanuit de witte pot naar me en ik deins achteruit. Hoe moeilijk kan het zijn om de borstel te pakken en de wc schoon achter te laten voor de volgende gebruiker. YUK! Je zou je toch werkelijk dood schamen als iemand direct na jou de wc gebruikt en ziet wat voor slagveld jij hebt achter gelaten. Maar goed, zogeheten remsporen is niet het enige wat dames voor elkaar achter laten op de plee. Blijkbaar vinden sommigen van ons het ook nodig anderen te laten zien hoe hevig hun menstruatie is door gebruikte maandverband en tampons te laten slingeren. Tref zo’n wc aan en je hoeft insta zelf niet meer. Naast dat soort ranzigheid, tref je vaak genoeg een krulhaar of bloedspetter aan op de ooit witte bril. Vrouwen zijn altijd heel erg goed in het afzeiken van mannen en hun slechte manieren, maar soms vraag ik me af of wij het af en toe niet overtreffen. Uiteraard zijn er genoeg dames die weten hoe het moet, maar zij die na het gebruik van een toilet niet omkijken: SHAME ON YOU!

Nightmare on Bishopgate Street

Met mijn neus plat tegen het raam gedrukt gluur ik bij het Park Plaza Hotel in Leeds (UK) naar binnen. Het is koud buiten en mijn adem laat wolkjes achter op het glas. De gasten van het hotel genieten van cocktails in de bar/lounge. Mijn hotel heeft geen bar of lounge. Nee, alleen een receptie op de derde verdieping en een eetzaal in de kelder. Ik haat low budget en als ik me bedenk dat ik voor 50 euro meer, cocktails had kunnen drinken in die prachtige bar dan voel ik de tranen branden.

Ik sla de hoek om en sta voor mijn eigen hotel. Discovery Inn aan de Bishopgate Street. Ik rol mijn koffertje naar binnen en pak de lift naar de derde verdieping. De receptie. De dame achter de balie geeft mij twee pasjes en schoorvoetend loop ik naar de lift. Je moet in de lift je pas gebruiken om naar je verdieping te gaan. Nogal een onnozel systeem gezien je zonder pasje zo naar de derde verdieping kunt en via de trappen naar welke verdieping dan ook kunt lopen. Wat een goed doordacht systeem. Anyway, daar was ie dan eindelijk. Kamer 237. The moment of truth…..

Hmm, niet slecht.  Karig, maar niet afschuwelijk. Een tweepersoonsbed, tv’tje, klerenkast en een redelijk ruime douche. Ik draai de kraan van de douche open en tot mijn grote opluchting een harde straal en niet zo’n lullig pisstraaltje. De koffer is zo uitgepakt en met spons en douchegel gewapend ga ik onder de warme straal staan. Z-a-l-i-g. TUURLIJK NIET SUKKEL HET IS LOW-BUDGET! Na 5 minuten douchen staat de douchecabine vol water en uit het afvoerputje komt smerigheid van de vorige gasten naar boven borrelen. *&!!($%@!!!! Adem in, adem uit. Ik moet gewoon een douchesysteem bedenken, that’s it. Even onder de douche, kraan uit, inzepen, water loopt weg, kraan aan en afspoelen maar. Valt mee te leven. Prima. Uiteindelijk moet je ook een keer de WC gebruiken. Ik had nog geen schijtsysteem bedacht dus ben maar gewoon gegaan. Et viola, de wc spoelt niet door. Op naar de receptie. Een nieuwe kamer is dan het resultaat. Wel op de 6e verdieping en de lift gaat maar tot 5. Dus ik mag mijn koffers ook nog eens de trap op slepen. Adem in, adem uit. Daar is ie dan. Kamer 636. The moment of truth…

Hmm, niet slecht, een stuk minder karig. Een grote kamer, ruime hal en een badkamer met bad. Dit is vast hun presidentiële suite. Koffers uitpakken en dan morgenvroeg de douche eens uitproberen. De WC spoelt in ieder geval goed door, +1.

Na een redelijk goede nachtrust is het tijd om de douche uit te proberen. Al snel krijg ik door dat het echt geen verbetering is, deze kamer. Als je een harde straal wilt dan moet je de brandwonden voor lief nemen. Uiteindelijk de juiste temperatuur te pakken en als resultaat een pisstraaltje. Als ik even het douchegordijn opzij schuif zie ik dat de badkamer in een dichte mist is gehuld. Lekker, geen afzuiging. Enkele seconden later gaat het finaal mis. Uit de douche komt een gloeiend hete straal, ik schrik, krijs, glij bijna uit, vriendlief stormt badkamer binnen, mist kruipt de hal op en als kers op de slagroom gaat het brandalarm af. Vloekend en tierend storm ik de badkamer uit om 20 minuten later eens tot bedaren te komen. Ik bries tegen mijn vriend met tranende ogen; ,,IK VERBLIJF HIER VERDOMME NOOIT MEER. NOOIT MEER, HOOR JE ME!!!”

 

Inmiddels ben ik weer thuis. In het goede gezelschap van mijn eigen douche en toilet. Ik open net mijn mailbox en zie een email van het hotel. Of ik eenrecensie wil plaatsen. HAHA. Uiteraard wil ik dat! De tekst hierboven. Ctrl-C. Ctrl-V.

 

Confronterende jeugdbeelden

Mijn ouders vinden het op een of andere manier altijd tranentrekkend hilarisch om een nieuwe liefde oude beelden van mij te laten zien. Ik probeer iedere keer behendig de afstandsbediening uit de handen van m’n pa te grissen, maar tevergeefs, ik hoor mijn schriele stem al. ,,PAPAAAAAAAA, kijk eens wat ik kaaahaaan.” Ik draai me om naar het gigantische scherm achter me en kijk recht in mijn eigen 6-jarige gezicht. Bloempotkapsel, check. Grote grijns met incompleet tandenstel, check. Moddersmoel, check. Ach, een klein kind neem je ook niet zoveel kwalijk. Je bent nog speels en begrijpt niet eens wat zich allemaal huisvest in die graai modder die je net in je mond hebt gestopt. Het filmpje duurt  een helse 10 minuten, maar uiteraard heeft vaderlief een hele collectie van zijn kleine meisje. Wooptiedoo…

 Filmpje 2. OH MY GOD! ,,Zet het uit, zet het uit,” jammer ik, maar het is te laat. Uit de boxen knalt de muziek van Toybox en daar spring ik in beeld. Zwart-wit flanellen broek aan, kort naveltruitje, haar in een strakke staart, soort van Spice Girl schoenen  aan en om het af te toppen een zonnebril met blauwe glazen. De dancemoves zijn om te janken en mijn playback skills nog erger. Het overige aanwezige publiek geniet met volle teugen. Ik loop een jeugdtrauma op 10 jaar na dato….

Mayabedrog

Helaas zullen de doemdenkers onder ons een nieuwe datum moeten prikken wat betreft het vergaan van de wereld. Op 21-12-2012 is het in ieder geval niet. De voorspelling dat die datum de dag des oordeels zal zijn wordt al jaren in de sandalen van de Maya’s geschoven. Onterecht blijkt nu. Etsenspecialist Erik Velasquez legt uit dat de gevonden geschriften enkel aanduiden dat er een nieuw kalenderjaar begint voor de Maya’s en dat over dood en verderf niet gerept wordt. Vaagjes hoor ik een zucht van opluchting over de aardbol kruipen. Toch ben ik er niet gerust op. Ik bedoel niet iedereen krijgt toegang tot dergelijke ontdekkingen en ik mag toch zeker hopen dat het ontcijferen door ‘specialisten’ word gedaan en niet door een stel broekpoepende kleuters. Dus hoe betrouwbaar is Erik Velasquez? De Maya’s waren een ontwikkeld volk, maar dachten toentertijd echt niet na over de shit van de wereld van vandaag. Dus mijn conclusie is. Met z’n allen werken wij iedere dag, stukje bij beetje, met grote precisie de aardbol de afgrond in, maar voelen ons minder bezwaard omdat de Maya’s het toch al lang wisten. Dus, het ging hoe dan ook toch wel gebeuren. Als we de bijbel moeten geloven gaatie er komen hoor, die dag des oordeels. Jezus komt op een wolk uit de blauwe lucht om net als vroeger bij gym een selectie te gaan maken. Jij naar de hel, jij naar de hemel, jij naar de hel, jij naar de hemel. Nou, ik mag bij god hopen dat ik een beetje vooraan in de rij sta want dat wordt een lange zit. Anyway, iedereen die op 21-12-2012 iets speciaals heeft gepland laat maar zitten. Cancel je huwelijk voor die datum, probeer maar niet een kind te verwekken dat op die datum geboren zal worden (zou overigens ook weinig zin hebben) en ga maar gewoon weer verder met je leven…..

Pulserende pukkels

Chocolademousse, milkarotsjes met daim, daimchocolaatjes van de Ikea en minimuffins. Deze chocoladeorgie heb ik afgelopen weekend praktisch in mijn eentje gehouden en ik mag het nu bekopen met vijf pulserende puisten in mijn gezicht. Ik lijk verdomme wel een 15-jarige puber die elke middag na school een patatje scoort en van lichamelijke hygiëne nog nooit gehoord heeft. Nee, ik moest zo nodig zondigen. Mijn mond volstouwen met die bruine zaligheid. Zalig was het ja. Tot ik de volgende ochtend in mijn handspiegel keek. Je weet wel, in de kant die honderd keer uitvergroot. Nou, dat was een hele openbaring. Ik zou zweren dat een van die etterbulten een hartslag heeft. Vanochtend ben ik als een ware meester-schilder met foundation aan de slag gegaan. Een beetje spelen met schaduweffecten, zodat ik niet verkleed als de elephant man over straat hoef. Ik eet NOOIT meer chocolade. Nou ja, in ieder geval niet zoveel in een keer…..

Ik run een knuffelziekenhuis

Mijn AkitaInu-pup maakt er tegenwoordig een gewoonte van zijn knuffels aan stukken te scheuren, maar gelukkig heb ik naald en draad paraat. July to the rescue!